سریال «معامله» (The Deal)، تازه‌ترین ساخته ژان استفان برون، فیلم‌ساز سوئیسی، توافق هسته‌ای ژنو میان ایران و آمریکا در سال ۱۳۹۲ را در قالب یک درام سیاسی هیجان‌انگیز به تصویر می‌کشد. این مجموعه تلاش دارد از دل یک واقعه مهم تاریخی، روایتی جذاب ارائه دهد و نگاهی متفاوت به نقش سوئیس در میانجی‌گری این مذاکرات داشته باشد.
کارگردان «معامله» و عبور از ژانر مستند
ژان استفان برون، کارگردان متولد ۱۹۶۹ در لوزان، پیش از این با ساخت مستندهای سیاسی شناخته شده بود؛ از جمله Connu de nos services که درباره پرونده‌های امنیتی سوئیس بود، و مستند Mais im Bundeshuus که برایش جایزه فیلم سوئیس را به همراه داشت. او در سریال «معامله» روایت مستندگونه را کنار گذاشته و سراغ داستان‌گویی در قالب یک درام پرکشش رفته است.
یک مینی‌سریال ۶ قسمتی با ریتمی تند
«معامله» شامل ۶ قسمت ۴۵ دقیقه‌ای است که از شبکه Play RTS در سوئیس روی آنتن رفته است. برون به‌جای بازسازی کامل فرآیند طولانی مذاکرات، ماجرای دو ساله را در قالب ۱۰ روز فشرده کرده تا روایت سریال سرعت بیشتری پیدا کند. همچنین نام شخصیت‌های واقعی تغییر یافته تا دست نویسندگان در خلق جزئیات داستانی بازتر باشد؛ هرچند فضای سیاسی و تنش‌ها تا حد امکان واقعی نگه داشته شده‌اند.
روایت عاشقانه در دل تنش‌های سیاسی
در کنار ماجراهای دیپلماتیک، بخش مهمی از داستان به رابطه‌ای پنهان میان رئیس هیئت سوئیسی و یک منتقد سیاسی ایرانی اختصاص دارد؛ آشنایی قدیمی که اکنون در فضای مذاکرات دوباره شعله‌ور می‌شود. در حالی که برخی دیپلمات‌ها این مضمون عاشقانه را غیرواقعی دانسته‌اند، کارگردان آن را ابزاری برای افزایش فشار احساسی و دراماتیک معرفی کرده است.
بازیگران سریال «معامله»
مجموعه با حضور جمعی از بازیگران بین‌المللی ساخته شده است:
ویرل بایتنس در نقش الکساندرا وایس، رئیس هیئت دیپلماتیک سوئیس ظاهر می‌شود و جولیت استیونسون شخصیت سیندی کوهن، معاون وزیر خارجه آمریکا را بازی می‌کند.
آرش مرندی نیز در نقش پیام سنجابی، مهندس ایرانی حاضر در مذاکرات حضور دارد. همچنین آنتونی عزیزی نقش محسن مهدوی، وزیر امور خارجه ایران را ایفا می‌کند و فنلا وولگار به عنوان نماینده اتحادیه اروپا نقش میانجیگر را دارد.
تبدیل تاریخ به درامی جهانی
سریال «معامله» نشان می‌دهد که چگونه می‌توان وقایع واقعی و حساس تاریخی را به اثری تماشایی و پرهیجان تبدیل کرد. این مجموعه به‌جای ارائه نگاهی صرفاً مستندگونه به مذاکرات هسته‌ای، سیاست را در قالب تقابل احساس و قدرت به تصویر می‌کشد و درامی بین‌المللی خلق می‌کند که می‌تواند برای تماشاگران در نقاط مختلف جهان جذاب باشد.
