پژوهشگران دانشگاه کمبریج دریافته‌اند که DNA پدری در جنین می‌تواند بدن مادر را در دوران بارداری تحت تأثیر قرار دهد. این فرایند از طریق فعال‌سازی ژن‌های پدری و ترشح هورمون‌های جفتی انجام می‌شود و هدف آن تنظیم متابولیسم مادر برای تأمین مواد مغذی بیشتر جهت رشد جنین است. مادر نیز باید تعادل انرژی خود را حفظ کند تا علاوه بر تغذیه جنین، برای شیردهی و بارداری‌های آینده آماده باشد.
دانشمندان کشف کرده‌اند که ژن‌های پدری در جنین می‌توانند بدن مادر را تحت تأثیر قرار دهند تا مواد مغذی بیشتری در دوران بارداری به جنین منتقل شود. این یافته نشان می‌دهد که در رحم، یک کشمکش تغذیه‌ای در جریان است؛ جایی که جنین با استفاده از ژن‌های نقش‌گذاری‌شده، متابولیسم مادر را تغییر می‌دهد تا رشد خود را به حداکثر برساند. در همین حال، مادر باید انرژی خود را به‌گونه‌ای مدیریت کند که علاوه بر تأمین نیازهای جنین، بتواند سلامت خود را حفظ کرده و برای بارداری‌های آینده آماده باشد.
پژوهش نشان می‌دهد که جفت نقش حیاتی در این فرایند دارد. جفت مانند یک مرکز فرماندهی متابولیکی عمل می‌کند و با ترشح هورمون‌های جفتی، اولویت تغذیه را به رشد جنین اختصاص می‌دهد. آزمایش‌های انجام‌شده روی موش‌های باردار نشان داده که سلول‌های سیگنال‌دهنده در جفت، تحت کنترل ژن‌های پدری، مقدار مواد مغذی منتقل‌شده به جنین را تنظیم می‌کنند.
پروفسور آماندا اسفراتزی-پری، یکی از پژوهشگران کلیدی این مطالعه، می‌گوید که این یافته‌ها اولین شواهد مستقیم از تأثیر ژن‌های پدری بر فیزیولوژی مادر برای بهبود تغذیه بارداری و رشد بهینه جنین هستند.
ژن‌های پدری در دوران بارداری رفتاری به‌ظاهر خودخواهانه و طمع‌کارانه دارند، اما این ویژگی در واقع به نفع رشد و بقای جنین است. یکی از اساتید این مطالعه توضیح می‌دهد که جنین از یک سیستم کنترلی پیچیده بهره می‌برد که ژن‌های پدری و مادری را به طور متفاوتی فعال می‌کند. ژن‌های پدری با تأثیرگذاری بر عملکرد جفت و تنظیم تولید هورمون‌ها، سعی می‌کنند حداکثر مواد مغذی را از بدن مادر دریافت کرده و به جنین منتقل کنند تا نوزاد قوی‌تر و بزرگ‌تر شود.
بارداری یک فرایند طبیعی و هماهنگ بین مادر و جنین است، اما فضایی برای تضاد منافع نیز وجود دارد. ژن‌های نقش‌گذاری‌شده و جفت در این کشمکش بیولوژیکی نقش کلیدی دارند. این رقابت ژنتیکی اهمیت حیاتی جفت را در ایجاد تعادل میان سلامت مادر و رشد مطلوب جنین نشان می‌دهد.
این پژوهش نشان می‌دهد که ژن‌های پدری تلاش می‌کنند جنین را قوی‌تر و بزرگ‌تر کنند، در حالی که ژن‌های مادری به حفظ سلامت مادر و ذخیره انرژی برای بارداری‌های آینده کمک می‌کنند. هورمون‌های جفتی به‌عنوان پیام‌رسان عمل کرده و متابولیسم مادر را تنظیم می‌کنند تا مواد مغذی به‌طور متعادل بین جنین و بدن مادر توزیع شود. این هماهنگی شگفت‌انگیز در تغذیه دوران بارداری نه‌تنها بر رشد و سلامت نوزاد تأثیر می‌گذارد، بلکه اثری ماندگار بر وضعیت جسمی و سلامت مادر نیز دارد.
