در روزهای اخیر، بیش از ۱۵۰ نهنگ از گونه نهنگ‌های قاتل در ساحلی دورافتاده در ایالت تاسمانیا در جنوب استرالیا به گل نشسته‌اند که متأسفانه بیش از ۹۰ نهنگ جان باخته‌اند. این حادثه در منطقه‌ای دورافتاده رخ داده و عملیات نجات را با چالش‌های جدی مواجه کرده است.
پدیده به خشکی زدن نهنگ‌ها در استرالیا و نیوزیلند تازگی ندارد و در مکان‌های دیگر نیز دیده شده است. علت این پدیده هنوز به طور کامل مشخص نیست، اما نظریات مختلفی در این زمینه وجود دارد. برخی معتقدند که نهنگ‌ها به دلیل خطای فردی یا اشتباه رهبر گروهشان وارد آب‌های کم‌عمق می‌شوند و سپس راه بازگشت به آب‌های عمیق را گم می‌کنند. نظریه دیگری می‌گوید که نهنگ‌های مسن و پیر به دلیل کاهش منابع غذایی و ناتوانی در رقابت با نهنگ‌های جوان‌تر، خود را به ساحل می‌اندازند. همچنین، برخی پژوهش‌ها نشان می‌دهند که نهنگ‌ها ممکن است به دلیل بیماری‌های داخلی یا ویروسی به خشکی زده شوند.
با این حال، علت دقیق این پدیده همچنان ناشناخته باقی مانده است و تحقیقات بیشتری در این زمینه لازم است.
چرا نهنگ‌ها خودکشی می‌کنند؟
خودکشی نهنگ‌ها پدیده‌ای است که در آن جانورانی از گروه آب‌بازسانان از جمله نهنگ‌ها و دلفین‌ها خود را به ساحل می‌افکنند و پس از آن به علت کم‌آبی بدن، فشار وزن خودشان یا خفگی پس از جزر و مد می‌میرند.
پدیده خودکشی نهنگ‌ها یا به گل نشستن دسته‌جمعی آن‌ها، همچنان یکی از معماهای دنیای زیست‌شناسی دریایی است. دانشمندان نظریه‌های متعددی برای توضیح این رفتار مطرح کرده‌اند:
بیماری‌ها و عفونت‌ها
برخی بیماری‌ها یا عفونت‌های ویروسی می‌توانند بر سیستم عصبی نهنگ‌ها تأثیر گذاشته و باعث رفتارهای غیرعادی مانند به گل نشستن شوند.
اختلال در مسیریابی
نهنگ‌ها برای مسیریابی از میدان‌های مغناطیسی زمین استفاده می‌کنند. تغییرات در این میدان‌ها یا طوفان‌های خورشیدی ممکن است باعث سردرگمی آن‌ها و به گل نشستن‌شان شود.
سونار نظامی
استفاده از تجهیزات سونار توسط نیروهای نظامی می‌تواند با سیستم‌های ناوبری نهنگ‌ها تداخل کرده و آن‌ها را به سمت سواحل بکشاند.
عوامل محیطی
تغییرات ناگهانی در جزر و مد، کشش گرانشی ماه یا عوارض زمین‌شناختی ممکن است نهنگ‌ها را به سمت سواحل هدایت کند.